16 maja 2007 roku Konsultacja w Klinice w Hamburgu została ustalona godz. 15. Wyjechaliśmy więc wcześniej z domu, żeby nie spóźnić się na chyba najważniejszą wizytę w naszym dotychczasowym życiu.
Ala – jako urodzona turystka – bezproblemowo zniosła podróż do Berlina (nocleg). Nie straszne były jej nawet korki na granicy, stworzone przez ogromne ilości TIR-ów. No nic, pominę, że po przekroczeniu granicy popsuły nam się światła (na szczęście naprawiliśmy) przejechaliśmy granicę, znaleźliśmy się w innym kraju i z rosnącą nadzieją na inne wiadomości.
Ala jakby wyczuwała, że w środę (16. maja) coś się wydarzy, bo zrobiła pobudkę o 5 rano głośnym krzykiem oznaczającym „Halo!! Wstajemy!!” Może dobrze, że obudziła nas wcześnie, bo droga z Berlina do Hamburga, niby krótka, a jednak czasochłonna. Koszmarne korki na autostradach spowolniły trochę nasza jazdę. Ale o godz. 13 już byliśmy na miejscu.
Tak jak się wcześniej umawialiśmy, spotkaliśmy się z rodzicami małego Stasia, który dzień wcześniej, o godz. 9 rano miał operacje trzech kończyn. Zobaczyliśmy uśmiechnięte i zadowolone dziecko, po którym nie widać było nawet cienia bólu. I to nas bardzo optymistycznie nastroiło na dalsze przygody z niemiecką Kliniką.
Doktor Rolf Habenicht spóźnił się 40 minut, ponieważ przeciągnęła się bardzo ciężka i poważna operacja, którą przeprowadzał. Oczywiście o ewentualnym spóźnieniu zostaliśmy wcześniej poinformowani i przeproszeni. Czekaliśmy sobie pod jego gabinetem: rodzice Stasia, nasz tłumacz – Adam i my. Ponieważ w miłym towarzystwie czas szybko płynie – nawet nie zorientowaliśmy się, że już nadszedł czas naszej wizyty. Wpadliśmy w lekki popłoch, bo w samochodzie została nasza lista pytań do doktora, ale nadrabialiśmy miną.
Dr Habenicht najpierw dokładnie badał Alicji rączkę, mierzył różnymi miarkami i cały czas notował. Na końcu ją sfotografował i rozpoczął omawianie. Jako jedyny nazwał Alicji wadę, zdefiniował ją, omówił jakie kości są, jakich brakuje, jakie to niesie następstwa co do sprawności ręki. W trakcie konsultacji, gdy lekarz coraz więcej mówił, to nam się coraz szerzej otwierały oczy. Nie mieliśmy praktycznie żadnych pytań dodatkowych. Wszystko nam powiedział. Zapytaliśmy tylko o konieczność robienia badania na określenie grupy krwi u małej, ale okazało się, że nie potrzeba. I następne 15 minut tłumaczył dlaczego nie potrzeba i jak będzie przeprowadzana operacja, skoro nie wymaga przygotowania do niej krwi.
Termin operacji na razie jest ruchomy. Nie mógł ustalić dokładnego, dowiedzieliśmy się tylko, że na pewno pierwsza będzie w czwartym kwartale tego roku, a druga pół roku później. Zmartwiliśmy się tym odległym terminem, ale okazało się, że mimo odległego terminu rączka nie zdeformuje się i podczas operacji zostanie przywrócona jej sprawność i ładny wygląd. Z gabinetu doktora wyszliśmy zadowoleni i w końcu dokładnie poinformowani.
Po 9 dniach otrzymaliśmy dokładną diagnozę i kosztorys operacji pocztą elektroniczną, a po następnych 4 zwykłą pocztą. Teraz pozostaje nam czekać na ustalenie dokładnego terminu operacji.
:: diagnoza i kosztorys po lewej ::
---------------------------------------------------
12 grudnia 2007 roku Ala miała pierwszą operację rączki. Lekarze zrobili wszystko co było wcześniej ustalone. Został oddzielony kciuk, pogłębiona przerwa między 3 i 4 paluszkiem i oddzielony mały palec.
Operacja trwała ponad 3,5 godziny. Denerwowaliśmy się, że tak długo, ale okazało się, że wszystko w porządku. Łapka była pięknie i dokładnie zszyta, może to dlatego tak długo trwało. Po operacji nie było żadnych komplikacji, żadnych problemów. Rączka trochę pobolewała, ale natychmiast pielęgniarki reagowały na każdą moją prośbę o podanie leku przeciwbólowego. W sumie reagowały kilka razy w ciągu paru dni.
Warunki w szpitalu i opieka całego personelu były fantastyczne. Dzieci czuły się raczej jak w żłobku a nie w szpitalu. Ala była jednym z najmłodszych dzieci, co nie przeszkadzało jej zaprzyjaźniać się ze wszystkimi po kolei.
Po kilku dniach mogłyśmy opuścić szpital i zamieszkać z naszymi chłopakami w hotelu przyszpitalnym. Po 9 dniach od operacji Ala miała zdjęte szwy w znieczuleniu ogólnym i następnego dnia wyjechaliśmy do domu
